Zondag 3 november 2024. Rondjes Altura.

Rustig opstarten met Radio 5, De Sandwich, speciale uitzending. Leen fietst een rondje via  Altura, door het binnenland naar Vila Nova de Cacela, terug naar Manta Rota.

         

        

Na de lunch wandel ik, en fietst Leen, naar de strandtent in Altura. Thoffie met Ria. Daarna iedereen op eigen wijze weer op huisje aan.

            

Vandaag een minder felle zon, beetje diezig, maar toch zeer aangenaam. We koesteren deze laatste stranddagen.

ASA Praia da Manta Rota € 10, Manta Rota (Vila Real de Santo Antonio), Algarve.

               

Maandag 4 november 2024. Laatste dag op de strandparking.

Een beetje bewolkt en wat wind doet het fris aanvoelen op het strand tijdens een zwemschoentjeswandeling door de onstuimig aanrollende golven.  Zo goed voor voeten en nagels.

          

Tegen 12^en weer op pad. Lunchafspraak met Ria en Carlos in Altura. Leen op de fiets, ik weer te voet, nu met wandelschoenen aan. Eerst een stukje strand. Vandaag zijn veel zeesterren gestrand. Wanneer het water te hoog komt en het buffelen door het losse zand te zwaar wordt, verder over het vlonderpad. Hoewel ik dit traject de afgelopen dagen meerdere keren liep, valt mijn oog toch steeds op andere dingen. Zo zit vandaag een visser zijn netten te boeten bij de huisjes halverwege.

           

Bij het restaurantje tegenover Ria  nemen het menu del dia, de mannen kip uit de oven, Ria en ik visfilets. Echt top! Later komt kennis Tine bij ons zitten. Heel gezellig. De ober doet mee. Maakt een foto en brengt ongevraagd een bord vol met een keuze aan sobremesas, baksels en vers fruit. Thoffie toe. We hebben het weer goed!

Terug loop ik eerst door een buitenwijk, vol lege te huur vakantieappartementen. Ik ben blij, wanneer ik in Manta Rota ben.

Alles bij elkaar 11 km weggetippeld vandaag. Misschien compenseert dat de uitbundige maaltijd.

ASA Praia da Manta Rota.

            

Dinsdag 5 november 2024. Van Manta Rota naar Vila Real de Santo Antonio. 15 km.

Het is grijzig. Met 20° vannacht, voelt het benauwd aan. Voor vertrek, zie ik een mooie hop. (Te laat voor een foto). Ze zitten er dus nog wel.

Na de sani en betaling kunnen we.

Een halfuurtje later staan we bij het taxhokje op de nieuwe bestemming. De dame is ff  ‘achter’. Er wordt gewerkt. Rij maar door, zegt een man. De slagbomen zijn weg. Nieuwe apparaten. De plaatsen nu gemarkeerd.

Warempel voor aan de Guadiana (grensrivier) is net een plekje vrijgekomen. Mazzelaars zijn wij. Leen gaat weg om in te schrijven. Wat blijkt! De renovatie is nog niet klaar. We staan voorlopig gratis.

Hier is t allesbehalve benauwd. De zon komt door. Het waait stevig. Dat voelt meteen heel anders aan. Even later komt het veerbootje vanuit het Spaanse Ayamonte voorbij getjoekt. We zijn weer op honk voor de komende dagen. Wher'ever I lay my head, that’s my home, staat niet voor niets achterop Ons Libby.

        

Na de lunch lopen we naar t altijd gezellige centrum. We struinen op t gemakje door de winkels. Kopen hier en daar wat en drinken een thoffie met doce op een terras.

          

                

Lekker, zo’n relaxed middagje. Leen heeft onderweg het gemeentelijk badhuis gespot. Hij fietst naar het mooie Balneario voor een ruime douche à € 1. Ik vind het teveel gedoe en douche lekker in ons eigen hokje.

ASA Vila Real de Santo Antonio, tijdelijk € 0.

              

Woensdag 6 november 2024. Wassen, rondje fiets Monte Gordo. 12 km.

9 uur precies draait de wasmachine in de Lava Express, schuin tegenover de CP. 2 uur later ligt de meeste was weer in de kast. Daarbij nog een extra paniekritje van Leen, omdat ik mijn schoudertas heb laten staan. Hij komt snel terug. Géén tas. Loos alarm! Tas ligt wat verstopt, toch in de camper. Het doet ons wel de toestand in de US vergeten. Hoe dát afloopt moeten we maar afwachten.

Op de fiets. Langs de jachthaven en beeldenparkje.

                  

Rechtsaf  de vuurtoren voorbij en verder tot Monte Gordo.

Daar doorkruisen we de binnenstraatjes met zijn vele winkeltjes. Ik ben op zoek naar een regenjas, maar loop nergens binnen. T lijkt allemaal hetzelfde.

Over het slingerslanger fietspad langs de N125 tot de Pingo Doce.

Hier sluiten we ons aan  in de rij bij het buffet. Voor het menu elke dag keuze uit andere (Portugese) gerechten.

We starten een supermercado triatlon: Pingo Doce, Aldi en Lidl. Iedere winkel zijn  eigen typische gerechten voor onderweg en straks thuis.

Terwijl ik me buiten op mijn stoeltje vlij om nog een uurtje van de zon te genieten, fietst Leen naar de Intermarché. We zijn de pap sec (broodjes)  vergeten.

Nu morgen nog naar de Corvo en dan is het voorlopig welletjes wb supermercados.

ASA aan de Guadiana, Vila Real de Santo Antonio.

             

Donderdag 7 november 2024. Afscheidslunch.

Een heldere nacht, 14°. Ook vandaag steekt er een stevige wind op. Wat dat betreft lijkt het erg op de Kop van Vlissingen, waar je ook altijd wegwaait. Zoals de Schelde daar uitmondt in de Noordzee is het hier de Guadiana, die opgaat in de Atlantische Oceaan. Ik loop een rondje CP en zit een poosje achter de camper, maar vang net teveel wind.

            

We hebben een lunchafspraak met Carlos, Ria en Ineke, ook voormalige Alkmaarse buurvrouw. Gisteravond in Faro geland.

Leen fietst naar het restaurant. Ik loop met een omweggetje. De kerk op het plein is open. Kraampjes worden klaargezet op het plein. Wrschlk een weekendmarktje.

Het wordt een zeer  gezellig weerzien/afscheid  tijdens het Aziatisch buffet.  

Langs het water teruglopend ook afscheid van de Markies van Pombal. Até Breve! Hopelijk tot de volgende keer.

            

ASA aan de Guadiana,  Vila Real de Santo Antonio, Algarve.

            

Vrijdag 8 november 2024. Van Vila Real de Santo Antonio naar Alcoutim 37 km.

Het begin van de terugreis. Geen haast. Het is bewolkt geworden vannacht, het regent even. Na sani rammelen we Vila Real uit. We hebben er weer genoten. Van de maritieme sfeer aan het water. Gisteren was het druk met vissersboten. Van het altijd levendige stadje, van het lekkere eten en vooral van het warme samenzijn met vrienden.

           

We blijven voorlopig in Portugal. Weg van de grotere wegen noord. Niet de IC27, maar de meest oostelijke route. Door Azinhal. We weerstaan de verleiding om daar een thoffietje met doce te nemen in de pastelaria O Prova.

            

Verder naar Foz de Odeleite. Fascinerend landschap. Kronkelen tussen heuvels.

De Guadiana onder ons. Hier hebben we  een keer bij een steiger overnacht. Spanje aan de overkant.

          

Laranjeiras roept herinneringen op aan het restaurant,  beroemd om de Porco pretu en de overhartelijke familie die het beheerde. Hier ook Romeinse opgravingen.

        

We zijn er bijna. Alcoutim, vaker geweest, maar nu op een splinternieuwe gemeentelijke CP boven bij het kerkhof, beneden ligt Alcoutim. We kijken uit op de rivier. Aan de overkant het Spaanse San Lucar de Guadiana.

Supervriendelijk ontvangst door een gemeentelijke beheerder. Alle voorzieningen zijn er inmiddels. Douche, wc open van 8 tot 2 uur (zo lang is hij waarschijnlijk aanwezig). Zelfs elektriciteit werkt na bellen vd  gemeenteman én dankzij Leen, die ontdekt dat er een knop omgedraaid moet ;-). Alles gratis, want goed voor het dorp, zegt hij. We voelen ons dus wel zowat verplicht om in het dorp geld uit te geven!

    

Alle apparaten inclusief fietsaccu’s kunnen opgeladen. Wij maken meteen gebruik van de douches. Wat een onverwachte luxe en wat een rust hier!

Helemaal klaar voor het stadje. Langs het kerkhof naar beneden en weer wat omhoog komen we uit bij het centrale plein bij de rivier met kerk en aanlegsteiger.

        

Een opvallend kunstwerk, een reuzenkat, denken we, maar het is een otter, gemaakt van afval: een van de Big Trash Animals.

Aan de steiger liggen ook de rondvaart en ferrybootjes naar de overkant.

De Turismo is bij de bibliotheek ingetrokken.

Met uitgebreide info in de rugzak maken wij ons eigen rondje. Kijken binnen bij een kapelletje.

We passeren meerdere restaurantjes. Eigenlijk zijn we nog niet toe aan alweer uit eten, ook ogen ze nogal toeristisch met navenante prijzen. We slenteren verder door het kleine centrum.

        

Weer omhoog,  het kasteel laten we links liggen

Buitenom tot de CP. Het weer, windstil, wat benauwd, soms zon, dan weer wolkjes 22°.

We houden het hierbij vandaag. Rust! Af en toe een blaffende hond. De belletjes blijken van Spaanse schapen te komen. Ook de kerkklok komt van de Spaanse kant.

ASA Alcoutim € 0, Noord-Oost Algarve.

                        

Zaterdag 9 november 2024. Fietsretour Montinho, Laranjeiras, Guerreiros do Rio, Álamo en Foz do Odeleite 32 km.

Superrustig vannacht. In de ochtend hoor je alleen de vogeltjes, de schapenbelletjes en de klok aan de overkant.

Leen fietst eerst naar het dorpssupertje voor de dagelijkse boodschappen.

Samen zuid naar Laranjeiras. Een enkele heuvel op, maar meest omlaag. Geweldige uitzichten.

Bij Montinho de Laranjeiras liggen archeologische opgravingen, daterend uit de Romeinse, Visigotische en Islamitische periode. Het is een vrij toegankelijk openluchtmuseum, geopend in 2005. Helaas is er sinds die tijd niks meer aan gedaan. Uitkijktoren en picknickruimte ogen vervallen. Gelukkig geeft het archeologisch gedeelte een goede indruk hoe het was. De bijtjes zoemen massaal tussen de fijne gele bloemetjes. Een vredige plek.

         

        

In Laranjeiras gaan we op zoek naar de Cantarinha do Guadiana. In 2009 wandelden we hier met Ria en lunchen nadien vorstelijk in dit familierestaurantje met de specialiteit Porco pretu. We hebben nog een foto van kokkin Isabel met dochter. Samen met Pai bediende de laatste. Iets  omhoog  vinden  we het restaurant, maar aan de stickers op het raam te zien, is het al sinds 2019 gesloten.

Dan maar verder naar het volgende dorp Guerreiros do Rio. Daar stoppen we  bij het Museu do Rio. Buiten al opvallend door de schitterende murals, die een heel verhaal  vertellen .

       

Voor € 1,80 pp mogen we binnen. Daarvoor kunnen we ook nog het museum in het kasteel in Alcoutim bezoeken. Het ticket blijft nog een week geldig.

De dame voert ons gezwind naar de filmzaal. Zitten en de voorstelling start! Het smokkelaarsverleden tussen Portugal en Spanje wordt niet alleen verteld door voormalige Portugese smokkelaars en een enkele Spaanse voormalige douaneman, maar ook nagespeeld. Een hard verhaal over armoe van de grensbewoners en corruptie in vooral de hogere regionen. Zoveel maakt deze film, alleen in het Portugees, ons wel duidelijk.

De expositie bevat een schat aan verschillende types modelboten, die door de tijden heen de Guadiana bevoeren. O.a. een réplica van een mijnboot uit Pomerão en van de autoferry Campino, die in het echt in Vila Real zowat voor onze camper geparkeerd lag. Zeer interessant dit museumpje.

        

          

 

 

Tijd voor thoffie. Schuin tegenover vinden we het Café do Rio. Er is een prato do dia zien we.

Volgens Mapsme is er in Foz de Odeleite, 5 km verder, een echt restaurant. Inmiddels schijnt de zon volop. We gaan verder. Helaas ook dit restaurant lijkt opgedoekt.

Gauw omdraaien en met een E tandje bij sjezen we terug naar het Café do Rio. We bestellen de dagschotel Frango Caseiro cum batatas. Zoals we dachten een simpele, maar smakelijke stoofschotel met kipstukken, erwtjes, worteltjes en gekookte aardappelen in eigen vocht. Nog een thoffie met gedeelde pastel de nata toe.

Helemaal voldaan het laatste stukje terug. Onderweg verzamel ik vast allerlei kerstgroen voor thuis.

          

Nog voldoende tijd om van het zonnetje te genieten. Zo heel anders, dan de nevelige start van de dag. Jammer genoeg genieten de vele vliegen mee. Ik laat me niet verjagen. De mepper helpt. Stik naar de zin hier.

Parque de Autocaravanas, Alcoutim.

             

verder naar week 46